Konin-dla Niego cały świat!

Konin – takie tam miasto w centrum Polski, dla jednych dziura, a dla Niego cały świat.

Widzę go po raz pierwszy …. Ja pracownik Fundacji od ponad 3 lat znam go z opowieści sprzed lat, kiedy jeszcze żył Doktor Piotr Janaszek. Grzegorz – bo tak ma na imię, każe na siebie mówić Parówa… Ksywka pochodzi z jednego z obozu w Mielnicy. Już na pierwszy rzut oka wydaje się być pozytywnym gościem, mimo choroby….bo ograniczenia dla niego nie istnieją…

Jest sobotni wieczór.  Parówa robi kawę dla siebie i dla mnie… Coś czuje, że to będzie długa noc. Z ogromną ciekawością czekam na jego opowieści, wspomnienia… Zamieniam się w słuch.

Był kwiecień 1990r.  Pojechałem z mamą do Katowic po buty ortopedyczne – tam poznałem dziewczynę siedzącą na wózku, która również czekała do ortopedy. Podczas rozmowy dowiedziałem się o obozach nad Gopłem w Mielnicy. Na początku nie byłem chętny tam jechać, ponieważ nie potrafiłem sam się ubrać, najeść, natomiast moja mama po kryjomu wysłała zgłoszenie do Konina. Po 2 tygodniach przyszedł list informujący, że mam się zgłosić do Konina w wyznaczonym terminie. Zgodziłem się jechać, ale to był koszmar. Pod autokarem ujrzałem niepełnosprawne osoby, które głupio się cieszyły, a ja nie wiedziałem z jakiego powodu. Wsiadłem do autokaru i jadę…mijam pola i wioski, nikogo nie znam, boje się jak diabli! Po godzinie dojeżdżamy na miejsce. Wysiadam z autokaru i siadam na ławce, nie wiem gdzie jest moja walizka, nie wiem co ze sobą zrobić. Nagle podchodzi do mnie kobieta, przedstawia  się jako Ula i mówi do mnie „cześć” – tu wszyscy jesteśmy na Ty – co mnie bardzo dziwi. Ów kobieta spytała gdzie chce mieszkać: w budynku czy namiocie.. Wybrałem namiot – pomyślałem że z namiotu łatwiej i szybciej uciekne J, bo dawałem sobie maksymalnie 2 dni. Dziś dziękuje Bogu, że wtedy nie było telefonów komórkowych, bo już by mnie tam nie było.

Pierwszy obóz minął spokojnie. Poznałem Ośrodek, ludzi i było przyjaźnie. Oczywiście już nie chciałem uciekać, przeciwnie, nie chciałem wracać do domu.  W 1995r na obozie w Mielnicy poznałem Doktora Piotra Janaszka. Dni mijały pod znakiem radości, życzliwości, gitary i śpiewu do białego rana i innych rzeczy o których wiem tylko ja i Doktor Piotr J

W Mielnicy wszyscy byli równi. Niezależnie od tego kim byłeś, byłeś człowiekiem!

Tak mijały lata. Stawałem się kimś ważnym w Mielnicy, nauczyłem się wielu rzeczy, a przede wszystkim samodzielności.

Rok 1998 – Mielnica rozkwitała jak jabłoń w maju. Pod koniec turnusu Dr Piotr zaproponował mi stanowisko kierownika w Mielnicy. On we mnie uwierzył, jaki to był gość!

Jednak nic nie trwa wiecznie…wiadomość o śmierci Doktora Piotra przyszła tak nagle…Tego roku nie było Świąt, nie ubraliśmy choinki.. Nasze serca pękły…Mielnica oddychała jednym płucem..

Dziś jest rok 2025 a ja tu powróciłem… do Konina, do mieszkań treningowych Fundacji im. Doktora Piotra Janaszka „Podaj Dalej”, do  Mielnicy i z łezką w oku wspominam te obozy, te ogniska i śpiewy do białego rana…

Anna Pachciarz

Grzegorz jest obecnie uczestnikiem programu DOM SAMODZIELNOSCI, który realizowany jest przez Fundację im. Doktora Piotra Janaszka PODJA DALEJ. Anna Pachciarz pojechała z Grzegorzem do Mielnicy nad Gopłem, aby mógł wrócić wspomnieniami do najlepszych chwil. Podzieliła się z nami jego emocjami .

Projekt Dom Samodzielności jest finansowany ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.